Bazı seslenişlerin gönlümüzdeki yankısına ihtiyaç her zamankinden daha fazladır

Sağlık ve mutluluğun temel değerlerinden biridir  tevekkül. Gereksiz hüzün, kaygı, korku gibi duyguların bizi bloke etmesini engeller.
Korkunun verdiği zarar, korkulanın vereceği zarardan daha büyük olabilir. Geçmişte yaşanan bir veba salgınına ait düşülen not dikkat çekici :
– 500 kişi vebadan, kasabanın tamamı ise veba korkusundan öldü.

Gerekeni yaptıktan ve sebeplere riayet ettikten sonra, korku ve endişeye kapılmadan neticeyi sebeplerden değil Allah’tan beklemektir tevekkül. Tevekkül değerinde, kesinlikle tembelliğin yeri yoktur.
Tevekkül, insanı güçlü ve huzurlu kılar. Pek çok hastalıkların kaynağı olan “aşırı stres yorgunluğunun” önünde set olur. Huzurlu bir hayat sıfır stres ile değil, kontrol edilebilen stres ile mümkündür.
***
Küçük yaşta tahta geçen Abbasi halifesi Muktedir’in annesi hastalanır. Doktorlar derdine derman bulamaz.
Nihayet, Hallacı Mansur da saraya davet edilir. Bir müddet valide sultan ile sohbet ederken, laf arasında sorar:
– Saray hizmetlilerini seviyor musunuz? 

Valide sultan, öfke dolu bir tavırla cevap verir:
– Ne sevmesi, nefret ediyorum. Oğluma bir zarar verecekler, zehirleyecekler endişesi ile gözlerime hiç uyku girmiyor.

Hallac bunun üzerine şöyle der:
– Birbirinizi sevmedikçe gerçek manada iman etmiş olmazsınız, hükmüne göre imanınız yapmacık olmuyor mu? Boş görme, hoş gör sultanım.
Tarihler kaydediyor ki, nefretle dolu ve tevekkül yoksunluğu ile yaralı o kalbe işleyen bu söz, doktorların devasını bulamadığı derdin dermanı olur.

“Nefret duygusunun mizacı soğuktur, vücudu soğutur. O da hastalık yapar. Ümit ise sıcaktır. Vücudu ısıtır, rahatlatır,”
diyen İbn-i Sina da aynı noktaya işaret ediyor.
***
Hoş gören, hoş görülür. “Boş görme, hoş gör” seslenişinin gönlümüzdeki yankısına duyulan ihtiyaç her zamankinden fazla.
Antidepresan kullanımının dünyada ve ülkemizde had safhada arttığı, psikosomatik hastalıkların tırmandığı, hastalık hastalarının çoğaldığı günümüzde ümit, sevgi ve tevekküle ihtiyaç var. Çiçeklerin suya ihtiyaç duyduğu kadar. İnsan ruhu da çiçek gibi, Allah’tan uzaklaştığı nispette solmaya, kurumaya başlar.